Parties, pim pam pet en ping pong

Hallo lezers,

Hierbij voorlopig mijn laatste blog, aangezien de tijd zo razendsnel voorbij gaat en er in de laatste weken van het semester nog wel het één en ander gedaan moet worden voor de studie. Daarna blijf ik een tijdje in Nederland, dus de volgende blog zou zomaar februari 2015 kunnen zijn. Enfin, ik zal eerst nog even kort verslag doen van mijn belevenissen van de afgelopen tijd.

Zoals sommige Facebookers misschien al gezien hadden, werd er een aantal weken terug een tramparty georganiseerd. Dat is weer eens iets anders dan feestvieren in een doorsnee kroeg/club. Alle drie universiteiten in Brno huren voor één avond drie trams af die ze vervolgens omtoveren tot een soort discotheek. Wat moet je je daarbij voorstellen? Nou, een DJ, een geïmproviseerde bar en vooral heel veel studenten verkleed als hippies die zich hossend staan uit te leven in een rijdende tram. Het resultaat is te zien op de foto’s. Bijna drie uren lang rijden we rondjes door de stad en worden we van de ene uithoek naar de andere gebracht. Soms stoppen de trams ergens bij een laatste halte buiten de stad en dat is maar goed ook, want er zijn geen wc’s in de tram. Zodra we dus een stop maken, rennen de meeste hippies naar de bosjes toe om daar hun inwendige lading alcohol te lozen. Opgelucht kunnen we daarna ook overstappen naar een andere tram waar het feest zich al rijdend voortzet. Hoewel de inwoners van Brno dit fenomeen ieder semester een keer zien gebeuren, moet het toch raar zijn om drie van die disco trams voorbij te zien komen lijkt me.

Langzamerhand naderen we de kerst en de temperatuur zakt geleidelijk. Vandaag is het “rûzig waar” met een kille wind en slechts twee graden. Prettig om binnen te zijn of om iets warms te drinken/eten op de kerstmarkt die inmiddels weer geopend is. De stad is prachtig versierd met lichtjes en op de pleinen staan kerstkraampjes, een grote kerstboom en kermisachtige toestanden voor kinderen. In het weekend tref ik meestal een aantal studiegenoten in een café waar we onze studiebeslommeringen bespreken en spelletjes doen. Ik heb onder andere het spelletje pim pam pet bij mijn buitenlandse vrienden geïntroduceerd. Voor wie het niet kent: afhankelijk van de draaischijf wordt bepaald met welke letter een woord moet beginnen (bijvoorbeeld een huisdier met een p of een Europese stad met een s). Een heel simpel spelletje, maar leuk om in het Engels te doen en het levert soms interessante discussies op. Verder speel ik met Ag Zaw, een jongen uit Myanmar, af en toe ping pong in het park. Aangename en gezonde ontspanning.

Natuurlijk bestaat het leven hier in Brno niet alleen uit parties, pim pam pet en ping pong. Nee, ook het serieuze werk komt aan de orde. Zo heb ik ook al heel wat tijd gewijd aan papers, toetsen, presentaties en het doen van interviews met medewerkers van de gemeente. Over dat laatste kan ik nog wel wat vertellen. Ik heb inmiddels de twee interviews gedaan waarover ik in mijn vorige blog heb geschreven. In beide gevallen bleek er een derde persoon bij te zijn die voornamelijk als vertaler functioneerde. Eén van de vertalers is onder andere werkzaam voor het samenwerkingsverband tussen de partnersteden Utrecht en Brno. Deze mevrouw weet behoorlijk veel van Nederland af en vond het geloof ik wel leuk om een Nederlandse student op kantoor in Brno te ontvangen. Beide geïnterviewden werken op het gebied van sociale zaken en het bevorderen van gezond oud worden. Grappig detail is dat één van de werknemers, voorafgaand aan het interview, eerst nog even wil roken en we vervolgens met een lift naar de eerste verdieping gaan. Ik betwijfel of dat iets met gezondheidsbevordering te maken heeft, maar goed. De interviews verlopen verder prima en ik krijg uitgebreid antwoord op mijn vragen. Het doel van de interviews was om ten eerste een idee te krijgen van hoe Tsjechische werknemers hun werk(cultuur) ervaren en ten tweede om iets te vertellen over de taken van de gemeente ten behoeve van ouderenzorg. Over het algemeen is het mij duidelijk geworden dat de bureaucratie nogal overheerst (hoewel dit de laatste jaren wel is afgenomen) en dat een zogenaamd landelijk arbeidsbureau bepaalt wie recht heeft op welke zorg.

In het weekend van zaterdag 15 tot en met maandag 17 november ben ik met drie andere meiden naar Krakau geweest. Twee Nederlanders (Moniek en ik), een Tsjechische (Veronika) en Hagar uit Egypte. Op zaterdagochtend heel vroeg, om zes uur, vertrekken we met de trein vanuit Brno naar Bohumín, vlakbij de Poolse grens. Daar moeten we ruim een uur wachten op de bus die ons naar Krakau zal brengen. We ontbijten in een plaatselijk restaurant en wandelen een beetje door het stadje Bohumín dat langzaam ontwaakt. Als de bus arriveert, zijn we allemaal een beetje verrast. Het is namelijk een soort shuttle busje met een tijgerprint (aha, vandaar de naam Tiger Express). Na ruim twee uren rijden via Katowice komen we in Krakau aan. Het is koud en grauw weer, wat het het hele weekend zal blijven (op uitzondering van een vuurrode zonsondergang op zondagmiddag na). Naast het bus- en treinstation bevindt zich een groot winkelcentrum met allerlei bekende winkelketens onder één dak. Hier doen we onze eerste złoty’s in de portemonnee (1 złoty is ongeveer 4 euro). Daarna gaan we te voet op zoek naar ons hostel wat we dankzij de goede voorbereidingen van Veronika en Moniek al gauw vinden. De stad ademt in mijn beleving een Oost-Europese sfeer uit en dat bevalt me prima. Veel kleine winkeltjes en cafés, ouderwetse trams (ook moderne), het grijze weer, een beetje chaotisch verkeer, onregelmatige stoepen en om mij heen hoor ik mensen praten in een onverstaanbare Slavische taal. Misschien is dit geen goede beschrijving van wat typisch Oost-Europees is en misschien vinden veel Oost-Europeanen het een belediging als ik deze aspecten zo opsom, maar zo ervaar ik het en dat is zeker niet negatief bedoeld. Het imperfecte, en een iets minder sterk aanwezige Westerse cultuur, dat is denk ik wat mij op een bepaalde manier aanspreekt. Ons hostel ligt net even buiten het centrum van de stad en we beschikken over een grote kamer met eigen keuken en badkamer. Zolang er nog daglicht is, besteden we de zaterdagmiddag aan het bezoeken van de burcht de Wawel en de historische binnenstad. Vanaf de Wawel hebben we enigszins uitzicht over de stad en de rivier de Wiszla, maar vanwege het mistige weer is dit niet geweldig. Er is een prachtige kerk die op dat moment druk bezocht wordt. ’s Avonds eten we Poolse soep (een soort mosterdsoep met worst, ei en ham) en dumplings in een restaurant in de Joodse wijk Kazimierz. Behalve dat er in deze wijk veel synagogen staan, blijkt hier ook het nachtleven te zijn. Rondom het Plac Nowy bevinden zich vele kroegen en restaurantjes. De volgende dag, op zondag, staat een bezoek aan voormalig concentratiekamp Auschwitz-Birkenau op het programma. Met een antieke bus gaan we er naartoe en het duurt het zo’n anderhalf uur vanuit Krakau voordat de bestemming bereikt is. Ik zal hier verder geen verslag van doen, aangezien het een zeer persoonlijke keuze is om hier naartoe te gaan. Ik ben er diep van onder de indruk, maar heb er geen spijt van dat ik er ben geweest. Laten we hopen dat zoiets nooit meer gebeurt. ’s Middags rond 16.00 uur zijn we weer terug in de stad. We vrolijken een beetje op door onszelf te trakteren op een gebakje en beseffen dat wij niets, maar dan ook echt niets te klagen hebben over ons leven. Daarna duiken we nog een keer de duistere wereld in, maar ditmaal is het spookhuis Lost Souls Alley. Samen met drie Poolse tieners, die we niet kennen, gaan we het spookhuis in dat meerdere kamers telt inclusief griezel acteurs. In ieder vertrek is het pikkedonker en de enige jongen in ons gezelschap, een jochie van zo’n zeventien jaar, is de dapperste die ons met een zaklamp door de duisternis leidt. Om toegang tot de volgende kamer te krijgen, moeten we een cijfercode kraken, een sleutel vinden, of iets dergelijks. Na circa vijftien minuten zijn we blij dat we er weer uit zijn. Tenslotte gaan we op maandagochtend, voordat ons tijgerbusje vertrekt, nog even langs bij de voormalige fabriek van Oskar Schindler, bekend van de film Schindler’s List. Deze film is grotendeels opgenomen in Krakau. Naast de ingang zijn foto’s zichtbaar van de mensen die hij gered heeft van de Holocaust. Later op de dag komen we weer goed en wel aan in Brno.

Bij deze wens ik iedereen die ik van tevoren niet meer zie of spreek alvast maar hele fijne feestdagen toe en de beste wensen voor 2015. Tot de volgende blog in het nieuwe jaar!

Liefs,
Marianne