Flying home for Christmas

Dit is alweer mijn laatste blog vanuit Brno in het jaar 2013. Behalve dat het kalenderjaar bijna voorbij is, betekent dit voor mij ook dat het eerste semester bijna is afgerond. Afgelopen week heb ik mijn laatste colleges gehad en nu zal Brno steeds stiller worden aangezien de meeste studenten voor de kerst huiswaarts gaan. Ik vlieg aanstaande woensdag 18 december, samen met een aantal andere Nederlanders, naar Eindhoven toe. Ik kijk ernaar uit om mijn familie, vrienden, buren, etc. weer te zien, maar ik denk dat ik er ook wel weer zin in heb om eind januari/begin februari 2014 weer naar mijn tweede thuis in Tsjechië te gaan. Het voelt een beetje als twee verschillende levens die beide mooie vriendschappen bevatten en elk op hun eigen manier uitdaging bieden.

Het daglicht is momenteel van korte duur, want rond een uur of vier ’s middags is het zo goed als donker. Onlangs heeft het hier voor het eerst gesneeuwd, maar daar is inmiddels niets meer van te zien. Ik ben al een aantal weken in de kerststemming en ik ga dan ook regelmatig naar de kerstmarkt toe om gezellig met anderen een wijntje (of meer dan één) te drinken. Er wordt iedere avond op een groot scherm een film getoond en op het podium dat ernaast staat, zijn soms activiteiten voor kinderen (zoals poppenkast en spelletjes) of optredens van een koor of een band. Je kunt hier eigenlijk iedere avond uitgaan, want er is altijd wel iets te beleven. Behalve op de kerstmarkt heb ik me de afgelopen tijd ook vermaakt met ‘’house, movie, dinner, snowboard of hoe je het ook maar wilt noemen parties’’. In plaats van Sinterklaas heb ik met een groepje medestudenten het Duitse Wichteln gevierd. Dit komt neer op simpelweg lootjes trekken en elkaar vervolgens een klein cadeautje geven. Op een koude winteravond hebben we elkaar in een restaurant voornamelijk verblijd met lekkernijen. Ik heb heerlijke chocolade gekregen in de vorm van een viool en een champagnefles. Ik heb in ieder geval geen gebrek aan chocola, want ik pik ook iedere dag een chocolaatje uit de adventkalender die Amelie en ik elkaar cadeau hebben gegeven. Elke dag mag er een vakje worden open gemaakt waarachter dan iets lekkers verstopt zit. Het is eigenlijk voor kinderen bedoeld, maar ach…

Een paar weken terug werd er ergens op een bovenverdieping van een café een Macedonische avond georganiseerd. Dit bleek vlakbij mijn appartementje te zijn, maar daar kwamen Marko en ik pas achter toen we de halve stad al waren doorgelopen. Nou ja, dat was dan de warming up want ik heb later op de avond nog even meegedanst op de Macedonische volksmuziek. Het was heerlijk om weer even traditionele muziek uit de Balkan te horen. Ik heb me prima vermaakt.

De communicatie met de buurman verloopt ook nog steeds prima. Ik hoef maar op de deur te kloppen en het eerste wat hij zegt is: washing machine? Hoewel ik ook al wat andere alternatieven heb uitgeprobeerd (wasserette, self service), blijft het toch wel handig om zo nu en dan gebruik te maken van het apparaat hiernaast. Voor de goede orde heb ik ook nog maar even gevraagd of ik de stofzuiger, die in de gemeenschappelijke hal staat, mag gebruiken. Ik smokkel het ding al drie maanden mee naar binnen op mijn eigen kamer en waarschijnlijk ben ik allang ‘’betrapt’’ door het lawaai dat het met zich meebrengt. Silence Power staat erop, ja ja. Dat zul je je dan wel in moeten denken, want tijdens het stofzuigkwartiertje komt mijn kamer volledig tot leven. Maar goed, wat ik de buurman ook vraag, alles lijkt ‘’no problem’’ te zijn. Als alles in het leven nou zo gemakkelijk ging…

Vorige week ben ik het avontuur met de Tsjechische kapper aangegaan. Vanuit mijn raam kan ik precies zien of er een stoel vrij is in de kapsalon, dus op een zeker moment sla ik mijn slag. Ik kan niet gelijk worden geholpen, maar dat geeft niet. Twee dagen later loop ik de zaak weer binnen en ik laat er uiteindelijk de helft van mijn haar achter. Niemand spreekt er Engels, maar gelukkig is een schaar en schouderlengte goed uit te drukken met gebarentaal. Zelfs mijn wens om het haar in laagjes te knippen komt goed over. Zo nu en dan vraagt de kapster ‘’dobrý?’’ en ik knik haar maar geruststellend toe. Blij steek ik even later de straat over om terug naar huis te gaan. Het is precies zoals ik het in gedachten had!

Vorig weekend heb ik samen met Amelie en Sarah (beide Duits) Brno verruild voor Boedapest. Dit schijnt een mooie stad te zijn (zeker nu met de kerstmarkten) en bovendien woont er een vriendin van mij die ik vorig jaar in Slovenië heb leren kennen. Vanuit Brno is er een rechtstreekse treinverbinding die je in vier uren reistijd naar de Hongaarse hoofdstad brengt. Uiteindelijk gaat de trein zelfs door naar Belgrado in Servië. Na een vertraging van 40 minuten vertrekken we op zaterdagochtend uit een wit Brno. Vanuit de trein zie ik voor het eerst ook iets van het landschap van Slowakije. Het is heuvelachtig en, met uitzondering van Bratislava, grotendeels verlaten. De huizen zien er soms wat armoedig uit en in Hongarije is dat niet anders. In Boedapest is daar echter niets meer van te zien, want deze miljoenenstad heeft prachtige gebouwen die over het algemeen wel in goede staat verkeren. Op het station komt ons een koude, harde wind tegemoet en soms sneeuwt het een beetje. Ik heb wat euro geld bij me en dat wissel ik in voor de Hongaarse forint. Voor een officieel geldloket op het station staat een man die zegt dat hij een veel lagere prijs hanteert en dat ik mijn geld dus beter bij hem kan wisselen. Hij heeft wel lef, want op een bord dat boven hem hangt worden mensen gewaarschuwd voor illegale handelaren die aanbieden om de valuta met hen te wisselen. Dat doe ik dus maar niet. Even later heb ik mijn portemonnee vol met duizenden forinten, Tsjechische kronen en nog een paar euromuntjes. € 1 staat gelijk aan ongeveer 300 Hongaarse forint, dus je hebt het al gauw over duizenden. Het is even rekenen, maar het geeft me wel een extra buitenlands (en Hongaars) gevoel. Vanaf het treinstation gaan we met de metro richting onze hostels. We slapen in verschillende hostels, want die van Amelie en Sarah was al vol op het moment dat ik zou boeken. Ik had namelijk later besloten om met de Duitse meiden mee te gaan naar Boedapest. Gelukkig zijn onze hostels wel vrij dichtbij elkaar. Ik stap een aantal stations later uit de metro en ga dan op zoek naar mijn hostel. Na een aanwijzing van iemand vind ik het redelijk snel. Het hostel blijkt op de vijfde verdieping van een groot oud pand te zijn. Ik deel de kamer met elf anderen uit verschillende landen. Na te hebben ingecheckt, tref ik de Duitsers even later bij een Ierse pub die zich ongeveer in het midden van onze hostels bevindt. Als we nog maar net door de straten van Boedapest lopen, tref ik een bekende. Ach ja, Boedapest is ook maar een fractie groter dan Boazum natuurlijk. Ik zie dat er een jongen uit Portugal, die ik op een feestje in Brno heb leren kennen, ons passeert. Ik wist dat hij dat weekend ook in Boedapest zou zijn, maar dat je elkaar dan ineens tegenkomt had ik natuurlijk helemaal niet verwacht. Na een kort praatje belanden Sarah, Amelie en ik op de grootste kerstmarkt van de stad waar we een worst met mosterd en brood opeten. Vervolgens spreken we bij de ingang van het Hardrock Café af met Szylvia die ik van Slovenië ken. Het is superleuk om elkaar weer te zien en behalve dat ze ons rondleidt door Boedapest, halen we ook herinneringen op van onze nachtelijke avonturen in Maribor. De Duitse meiden vinden het gezelschap van Szylvia wel leuk en ze zijn tevens blij met het feit dat we een Hongaarse gids hebben. We lopen langs de Donau die de voormalige steden Boeda en Pest van elkaar scheiden. Vanaf de brug hebben we een prachtig uitzicht op onder andere het verlichte parlementsgebouw en het kasteel van Boeda. Om ons lichaam een beetje warm te houden, drinken we voldoende pálinka en wijn. Later op de avond nemen we afscheid van Szylvia en gaan we terug naar onze hostels. Op zondagochtend word ik wakker door een wekker van één van mijn kamergenoten die minstens 15 minuten af gaat. Aan het gezucht en gekreun van andere mensen te horen is iedereen wakker, behalve degene die de wekker heeft gezet. Als het ding eindelijk uit wordt gezet, hoor ik de reactie: FINALLY! Goedemorgen, waking up in Budapest.  Een half uurtje later tref ik Amelie en Sarah op een afgesproken plek en gaan we samen naar een café toe om te ontbijten. Het café verkoopt uitsluitend producten die van het Hongaarse platteland komen en dat maakt het natuurlijk weer echter. Vooral de appel/pruimensap is erg lekker. Na het ontbijt bezoeken we een deels overdekte markt waar lokale boeren vlees, kaas, fruit, groenten en dergelijke verkopen. Een leuke toevoeging na ons Hongaarse ontbijtje. Ik ben nog nooit eerder op zo’n alternatieve markt geweest. Behalve de producten die je er kunt kopen, zijn er genoeg andere dingen te zien. Zo staan er halve auto’s bespoten met graffiti, een boom gemaakt van oude stoelen en allerlei andere creatieve ontwerpen van materiaal dat rechtstreeks van de vuilnisbelt komt. De foto’s leggen het waarschijnlijk beter uit dan mijn omschrijving. Daarna wandelen we richting het Heldenplein en passeren we het operagebouw en het Terror House met monumenten van het ijzeren gordijn en een stukje Berlijnse muur. Onze lunch bestaat uit goulashsoep dat geserveerd wordt in een kom van brood. Later op de middag bezoeken we het oude gedeelte van Boeda nog even waarna we ons uiteindelijk nog moeten haasten om de trein van 15.25 uur te halen. Helaas zijn we net te laat, want we zien de trein net wegrijden… De volgende trein vertrekt twee uren later. We besluiten om onze laatste Hongaarse forinten in de plaatselijke McDonald’s uit te geven aan chocolademelk met worteltaart en uiteraard ook aan een aantal daklozen. Om 21.30 uur zijn we weer terug in Brno.

Eén van mijn klasgenoten uit Israël geeft één keer per week een lesje Hebreeuws aan medestudenten. Dit lijkt mij ook wel leuk om volgend semester te doen (maar dan in het Nederlands), dus ik zit er op een woensdagmiddag ook even bij om wat inspiratie op te doen. Nu is Hebreeuws wel een gigantisch verschil met Nederlands, maar daarom zeker niet minder interessant. Het klasje van Noga (de ‘’lerares’’) bestaat aan het einde van de lessenreeks nog slechts uit één fanatiekeling uit de VS. Een teken dat de taal niet zo eenvoudig is. Noga legt het allemaal enthousiast uit, maar het is ontzettend ingewikkeld. Ten eerste is het erg wennen om te lezen en te schrijven vanaf de rechterkant en de letters lijken totaal niet op die van ons. De betekenis van een woord kun je herleiden uit een combinatie van meestal drie letters die standaard bij elkaar horen in dat woord. Vervolgens zie je aan een bepaalde letter en de plaats daarvan of het werkwoord in het heden, verleden of toekomstige tijd staat. Ook kun je ontcijferen in welke vorm het woord staat (mannelijk enkelvoud, vrouwelijk meervoud, etc.). Kinderen en beginners van het Hebreeuws leren de uitspraak van een woord door middel van puntjes, streepjes en andere tekens. Als je dat eenmaal onder de knie hebt, verdwijnen deze leestekens en moet je in staat zijn om de woorden correct uit te spreken. Dat is nog niet zo gemakkelijk, want één letter kan bijvoorbeeld wel op vier verschillende manieren worden uitgesproken. Ik vind Tsjechisch al een wonderlijke taal met onuitspreekbare klanken, maar dat is nog niets vergeleken met het Hebreeuws. Hoe dan ook, ik vond het heel leuk om eens een kijkje in de keuken te nemen bij zo’n les. Dat had ik in Nederland waarschijnlijk nooit gedaan. Naast de taal kun je andere studenten ook iets leren over de cultuur van jouw land. Dat lijkt me wel een leuke bij activiteit voor volgend jaar.

Ik zie dat mijn blog alweer veel te lang is en daarom sluit ik maar gauw af voordat jullie mij zat zijn. Vanuit Brno wens ik jullie allemaal een hele fijne kerst toe en natuurlijk de beste wensen voor 2014!!!

Liefs,
Marianne