Praag, cijfers en Tsjechische les

Dobrý den,

Afgelopen week toen ik mijn tutor Mirka trof om mijn krukken terug naar het ziekenhuis te brengen (had ik al veel eerder kunnen doen, maar ja studenten hè), vroeg ze mij hoe het met mijn kennis van het Tsjechisch gesteld is. Onder het genot van een hot chocolate brabbel ik een aantal Tsjechische woorden als hallo (ahoj), tot ziens (nashledanou), bedankt (děkuji), plein (náměsti), brood (chléb) en postzegels (známky), maar dan houdt het zo ongeveer ook wel op. Daar moet volgens Mirka verandering in komen en ik krijg ter plekke een les Tsjechisch. Ik zal een aantal basiszinnetjes met jullie delen. De Tsjechen zijn dol op het vervoegen van woorden, dus afhankelijk van de context eindigt een woord soms op een a, e, o of u bijvoorbeeld. Net als in het Nederlands worden alle letters uitgesproken. De letter h klinkt als een zachte g en de letter ř wordt uitgesproken als rzj.

Hoe gaat het? Jak se máš?
Het gaat goed. Mám se dobře.
Wat is jouw naam? Jak se jmenuješ?
Ik heet Marianne. Já jsem Marianne.
Leuk je te ontmoeten. Těší mě.
Ik spreek geen Tsjechisch. Nerozumím česky.
Spreek jij Engels? Mluvite anglicky?
Ik kom uit Nederland. Jsem z Holandska.
Goedendag Dobrý den
Goedenavond Dobrý večer
Goedenacht/welterusten Dobrou noc
Tot ziens Nashledanou

Met de studie gaat het goed. Op zowel ‘‘general sociology‘‘ als ‘‘research methodology‘‘ heb ik 88 van de 100 punten gehaald en dat komt dus neer op een cijfer van 8.8. Ik sta er nogal versteld van maar ik ben er natuurlijk ook superblij mee. Het cijfer voor general sociology bestaat uit een combinatiecijfer van een schriftelijke toets (midterm exam) en een essay dat we thuis mochten maken. Voor het vak research methodology moest ik twee teksten analyseren op het gebied van toegepaste onderzoeksmethoden, de voor- en nadelen daarvan, etc. Mijn presentatie over institutionele etnografie (ik had er nog nooit eerder van gehoord) resulteerde in een 8.5 en ik heb nog een discussie geleid over feminisme (wordt niet beoordeeld met een cijfer). Tot zover gaat het dus wel goed en ik hoop het eerste semester zoveel mogelijk af te ronden vóór de kerst, zodat ik in Nederland vakantie kan vieren. 

Dan schakel ik nu over naar het leven naast de studie. Samen met de Tsjechische meiden Mirka, Veronika en Šarka ben ik naar de operavoorstelling De Verkochte Bruid van de Tsjechische componist Bedrich Smetana geweest. De Tsjechen zijn maar wat trots op dit muzikale meesterwerk en het uitzonderlijke is dat het een komisch verhaal is met een goed einde. Hoewel ik de tekst natuurlijk niet begrijp, kan ik de verhaallijn wel redelijk volgen dankzij de expressies van de artiesten en doordat de Tsjechische meiden zo nu en dan wat in mijn oor fluisteren. Het is een heel levendig gebeuren van artiesten die dansen en een decor dat regelmatig verandert. Er is zelfs een circusact waarbij een man over een koord loopt zonder dat hij vast zit aan touwen. Op een gegeven moment gaat hij zelfs op een stoel op het koord zitten! Ik houd verschrikt mijn adem in… Gelukkig gaat het allemaal goed en ik heb weer een prachtige avond beleefd.

Op vrijdag 8 november verlaat ik de stad samen met Marko voor een dagje Praag. Dagelijks rijden er meerdere bussen van de maatschappij Student Agency voor circa € 16 van Brno naar Praag en weer terug. Ondanks het slechte wegdek tussen de twee steden is het een aangename busreis, want we krijgen gratis koffie, thee of chocolademelk, headsets en aan de achterkant van iedere stoel is een klein schermpje bevestigd waarop je films kunt kijken, internetten en de GPS kunt zien. Het is mooi weer en zelfs ’s nachts staat de temperatuur nog op 14°C. Na zo’n 2,5 uur rijden komen we op het busstation in Praag aan waar we een 24-uursticket voor het openbaar vervoer kopen. Na een snelle hap bij de Burger King gaan we met de metro naar het centrum. Praag is duidelijk internationaler dan Brno, want ik hoor verschillende talen om me heen en op de grotere wegen rondom het centrum zie ik ook een aantal Nederlandse auto’s voorbij rijden. Hoewel er vele mooie gebouwen zijn, zie ik ook weer grote contrasten. Terwijl er aan de ene kant van de rivier de Moldau sierlijke oude gebouwen pronken, wordt de andere kant bezet met grijze flats. Vanuit het centrum lopen we naar het kasteel van Praag toe vanwaar we een goed uitzicht hebben op de stad. Onderweg komen we drie bruidsparen tegen, diverse straatmuzikanten en bedelaars. Het kasteel heeft een binnenplein waar onder andere een grote kerk staat en gebouwen met politieke functies. Vervolgens lopen we terug richting downtown Praag langs het dansende huis. Dit is een modern architectonisch pand waarin een restaurant en een kantoor van de ING Bank zijn gevestigd. Een groot plein in de binnenstad doet me denken aan Oost-Europese steden als Belgrado en Zagreb, vanwege de houten hutjes waar worsten, wijn en andere lokale hapjes en drankjes worden verkocht, de straatmuzikanten, bedelaars, de grijze lucht… Het wordt rondom 16.30 uur al gauw donker en we besluiten om in een vlakbij gelegen restaurant een pizza te delen. Daarna trakteren we onszelf nog op een ijscoupe in bar Coyote. Iedere keer wanneer er een bel klinkt, wordt er Oehoe! geroepen. Om 18.00 uur verandert de bar al in een discotheek en de meiden achter de bar beginnen met lege drankflessen te jongleren. Na het voortreffelijke ijs gaan Marko en ik naar de Incheba Arena toe waar die avond een concert is van de Britse band Hurts. Op onze tickets staat dat de aanvangstijd om 20.00 uur is en doordat we eerst een tram in de verkeerde richting nemen, is het uiteindelijk nog kielekiele om op tijd aan te komen. Gelukkig komen we om 19.45 uur bij de arena aan waar we buiten aan moeten sluiten in een lange rij mensen. Achteraf blijken we ruim op tijd te zijn, want het daadwerkelijke concert van Hurts begint pas om 21.00 uur. Het gebouw is niet heel groot en er zijn alleen maar staanplaatsen, maar desondanks is het behoorlijk vol. In het voorprogramma zit een Tsjechische band met best goede muziek. Het concert van Hurts zelf duurt zo’n anderhalf uur en zowel Marko als ik ken slechts drie nummers, maar we vinden het beide wel leuk. Het doet me een beetje denken aan de muziek van Coldplay. Na afloop van het concert moeten we ons nog zo’n vier uren in het nachtleven van Praag vermaken, want de eerstvolgende bus terug naar Brno gaat om 3.30 uur. Op aanraden van een Tsjechische vriendin gaan we naar een club toe, maar daar is de muziek nogal bagger. Toch blijven we daar maar een tijdje totdat we zo moe worden dat we besluiten om alvast naar het busstation te gaan. Dat blijkt nog een dik half uur lopen te zijn en eenmaal in de bus vallen we vrijwel direct in slaap. Op de vroege zaterdagochtend om 6.00 uur loop ik door Brno waar de straten alweer worden opgeruimd en hier en daar nog een dronkenlap op een stoepje zit. Om 6.30 uur lig ik in bed. Welterusten.

Verder heb ik onlangs met Ujjwal uit India het winkelcentrum Olympia verkend. Hij is samen met Noli inmiddels weer terug in India. Hun verblijf in Brno duurde slechts 2,5 maand. Voordat Ujjwal weer terug ging, had hij zijn moeder en zus beloofd om parfum uit Europa te kopen. Zijn budget is nogal beperkt, dus na zo’n twintig verschillende geurtjes te hebben besnuffeld wordt het uiteindelijk een goedkoop flesje uit de drogisterij DM. Het winkelcentrum ligt een aantal kilometer buiten de stad en vanuit Brno kun je er gratis met de bus naartoe. Ik vind het niet zo bijzonder, want er zijn alleen maar grote internationale winkelketens als C&A, Peek & Cloppenburg, Esprit, Hervis en fastfoodrestaurants McDonald’s, Burger King, KFC, etc. De kitcherige kerstbomen met hun flikkerende lichtjes blinken je tegemoet, er staat een aantal gloednieuwe auto’s en de kinderen vermaken zich in de ballenbak of op een springkussen. Kortom; een dagje uit voor het gezin in the American way.

Soms heb ik wel eens genoeg van de vele uurtjes die ik zittend met mijn laptop op schoot doorneem. Daarom bel ik op een dag met het dierenasiel in Brno. Gewoon om te vragen of het ook mogelijk is om vrijwilligerswerk te doen. Het lijkt me namelijk heerlijk om iets te ‘’doen’’ en tegelijkertijd een bijdrage te leveren aan het goede doel. Helaas houdt het telefoongesprek al na tien seconden abrupt op wanneer de man aan de andere kant van de lijn nadrukkelijk ‘’cesky’’ zegt. Jammer, dat gaat niet lukken. Ik doe nog een poging door de stadspolitie een e-mail te sturen, want het asiel blijkt eigendom te zijn van de politie. Daarop krijg ik een vriendelijk Engels antwoord, maar helaas wel met de mededeling dat ik daarvoor een speciaal certificaat nodig heb. Blijkbaar moet ik daar een Tsjechische cursus voor doen. Nou ja het geeft niet, er komt vast nog wel eens iets anders op mijn pad.

Tenslotte heb ik mijn vrije tijd nog besteed aan een aantal tea meetings, een spelletjesavond en een filmavond met Amélie die hier vlak om de hoek woont. Ook ben ik met Chris en Marina naar het zwembad geweest waar we een half uurtje baantjes trekken en afsluiten met de jacuzzi en de sauna. Na afloop voelen we ons als herboren!

Tot de volgende blog en alvast een fijne Sinterklaas toegewenst!!