Adijo Slovenia

Mijn laatste dagen in Maribor zijn aangebroken. Het is dinsdag 5 februari en ja hoor, vandaag ga ik zelf op de lange latten! Samen met Jessica neem ik rond 9 uur ’s ochtends de bus naar de Pohorje. Jessica gaat snowboarden en zij heeft haar eigen snowboard meegenomen. Ik huur daarentegen mijn ski’s en schoenen voor één dag. Inclusief liftpas kost dit me € 50. We gaan met de gondel omhoog en om 10.00 uur staan we goed en wel op de piste klaar om naar beneden te zoeven. Het is niet een heel groot wintersportgebied en omdat het geen vakantie is en ook geen weekend, is het niet zo druk. Het is voor ons allebei een jaar geleden dat we op ski’s en snowboard hebben gestaan en we zijn dan ook al gauw weer gewend. Na een paar warmere dagen zijn de pistes helaas erg ijzig geworden en sommige zijn zelfs gesloten. Toch vinden we na een aantal afdalingen een goede piste waar we een keer of vier vanaf gaan. Er zijn veel stoeltjesliften en gek genoeg zijn er in de sleepliften geen snowboarders toegestaan. We hebben dus ook geen andere keus dan de stoeltjesliften of de gondel te nemen. Halverwege de dag eten we iets warms in een skihut, waarna we opgeladen weer verdergaan. Uiteindelijk hebben we zo’n 4,5 uur geskied en gesnowboard en we gaan dan ook voldaan weer naar beneden.
’s Avonds begin ik mijn koffer in te pakken en mijn kamer schoon te maken. Als ik de feestslingers van het plafond haal, heb ik even een dipje. Ik realiseer me dat mijn Erasmustijd er nu echt bijna op zit en dat het gewone leven in Nederland op me wacht. Om 22.00 uur word ik verrast door een telefoontje van Silva, de Sloveense vrouw die ik in oktober in de bibliotheek heb leren kennen. Ze wil me de volgende dag om 8.30 uur graag nog even ontmoeten om afscheid te nemen. Mijn dipje is weer over en vol goede moed ga ik van mijn laatste dag in Maribor genieten.

Woensdag 6 februari: het sneeuwt! Afgelopen weekend ben ik mijn paraplu verloren, waardoor ik volledig wit en nat op de faculteit aankom waar ik met Silva heb afgesproken. Ze haalt uit haar auto gauw een parapluutje voor mij en we gaan iets warms drinken in een café. We babbelen over de afgelopen tijd in Maribor, maar ook over de toekomst. Ze geeft me nog een chocoladereep cadeau en we spreken af dat we contact zullen houden. Het eerste afscheid van vandaag zit erop. Daarna ga ik naar het treinstation om mijn treinkaartje voor morgen alvast te kopen. Er is een speciale aanbieding en omdat ik het kaartje niet koop op dezelfde dag dat ik ermee reis, kost het me slechts € 5. Dan nog even naar de bakker om wat gebak voor mijn buren te kopen. Als ik terug ben op mijn kamer, ga ik verder met opruimen en schoonmaken. Later op de middag moet ik nog iets regelen op het ESN office en ook daar afscheid nemen van een aantal mensen. Vervolgens ga ik naar Fanny toe die me in de stad op een heerlijke taartpunt trakteert. Van haar hoef ik nog geen afscheid te nemen, aangezien we vanavond nog even het feest ingaan en ze me morgen uit zal zwaaien. Dan heb ik mijn volgende afspraak in een ander café met de Portugees die inmiddels kan schaatsen. We praten gezellig en we hopen elkaar in de toekomst, waar en wanneer dat ook mag zijn, weer te zien. Een beetje beladen loop ik naar het appartement van Jessica toe. Zij en haar vriend hebben me uitgenodigd om de laatste avond te gourmetten. Het is een gezellige avond en van hen krijg ik nog een schattig knuffeltje als aandenken. Ik zal ze zeker missen, maar ik ben ervan overtuigd dat we elkaar weer zullen zien. Na een paar stevige omhelzingen loop ik snel terug naar mijn appartement. Om 23.00 uur staat Eva (buurmeisje) voor de deur met een fles Sloveense wijn en wat snoepgoed uit naam van de familie. Ik hoop dat ik er nog een plekje voor in de koffer kan vinden. Dan gaan we samen met de auto naar de discotheek voor mijn laatste Erasmus party. Het thema is vanavond 70’s party, dus we gaan swingen op disco en rock’n roll. In de club neem ik nog afscheid van andere Erasmus vrienden en vriendinnen, waarna ik rond 2.00 uur huiswaarts ga met Eva.

En dan is de dag van mijn vertrek aangebroken. Het is een stralende dag met volop zonneschijn. Ik pak de laatste spullen in en ik zorg ervoor dat ik mijn kamer opgeruimd en schoon achterlaat. Aan het einde van de ochtend komen de verhuurders mijn kamer checken. Ik krijg mijn borg terug en even later brengt Eva me met de auto naar het treinstation. Daar ben ik haar erg dankbaar voor, want nu hoef ik niet 2 km met mijn zware koffer te lopen. Op het station neem ik afscheid van Eva die daarna een afspraak bij de kapper heeft. Dan wacht ik op Fanny die me uit zal zwaaien. Zodra ze er is, helpt ze me de koffer in de trein te zetten en houdt ze me gezelschap totdat de trein bijna vertrekt. Ze drukt me nog gauw een pakje in mijn handen en loopt dan vlug de trein uit. We zwaaien nog even naar elkaar en dan begint de trein langzaam de stad uit te rijden. Als de trein Maribor achter zich heeft gelaten, begin ik nieuwsgierig het pakje van Fanny uit te pakken. Ze heeft me een fotolijstje met diverse kleine foto’s van mijn tijd in Slovenië gegeven en een memoblokje met op elk papiertje een tekst over onze Erasmus. Wat een superleuk cadeautje! De hele treinreis denk ik aan alle mooie momenten die ik heb beleefd en daar kan ik alleen maar positief over zijn. Het heeft mijn verwachtingen overtroffen en ik ben zo blij met de mensen die ik heb leren kennen. Met de degenen die het dichtste bij me stonden, zal ik zeker contact houden. Maribor was de perfecte bestemming voor mij en het voelt als mijn tweede thuis. ‘When I think about Maribor, I can only smile…’

Op het station in Ljubljana neem ik een lijnbus naar het vliegveld. Hier eenmaal aangekomen kan ik gelijk inchecken. Mijn koffer blijkt echter 2 kg te zwaar te zijn (25 kg!) en daar moet ik € 50 extra voor betalen. Nou ja, vooruit maar. Vervolgens dien ik nog twee uren in de gate te wachten. Hier is slechts één winkel, een heel verschil met Schiphol! Om mij heen hoor ik Nederlands en naast mij zit iemand met de Consumentengids op schoot. Zucht, ik erger me nu al aan een vrouw die in bekakt Nederlands tegen haar kind zegt: ‘nee lieverd, gooi dat maar even in de prullenbak’. Natuurlijk ben ik trots op mijn eigen landje en kijk ik ernaar uit om mijn familie en vrienden weer te zien, maar ik moet echt even omschakelen. De vliegreis verloopt verder prima en rond 20.15 uur geniet ik van het uitzicht op een verlicht Amsterdam. Ook op Schiphol rolt mijn koffer er als één van de eersten uit en als ik de aankomsthal binnenkom, zie ik mijn moeder al staan. Als ik even later bij mijn ouders in de auto zit op weg naar Friesland, bekruipt me een veilig en vertrouwd gevoel. Het is toch ook wel weer fijn om Nederlands te kunnen spreken en een stukje Fryske koeke smaakt voortreffelijk. De komende tijd ligt er een nieuwe uitdaging in het verschiet en dat is afstuderen. Ik kijk optimistisch naar de toekomst en natuurlijk zal ik alle warme herinneringen aan Slovenië nooit vergeten. Dat was de beste beslissing die ik in mijn leven heb gemaakt. Voorlopig blijf ik binnen de Friese grenzen, maar ik weet zeker dat ik op een gegeven moment weer avontuurlijke buitenlandkriebels zal krijgen. Laat de toekomst maar komen!

Ik wil iedereen graag bedanken voor alle reacties en support die ik heb gekregen. Dat heeft me heel goed gedaan en bovendien heeft het me gemotiveerd om mijn blog bij te blijven houden. Hvala!!!