Ik ben er!

Vrijdagochtend 28 september, 4.15 uur: de wekker gaat. De reis gaat beginnen! Uniek voor mij, maar ik ben al vrij snel klaarwakker. Mijn ouders brengen me naar station Grou-Jirnsum, waar ik de eerste trein van 5.15 uur neem. In mijn vorige verslag stond dat ik de trein van 6.00 uur in Heerenveen zou nemen, maar ik ben van gedachten veranderd. Ik zag het namelijk niet zitten om tijdens twee minuten overstaptijd mijn zware bagage van de ene trein naar de andere over te hevelen. Liever geen gestress ’s ochtends vroeg en dus maar wat eerder opstaan. Wat mij opvalt, is dat ik niet alleen ben in de trein. Aan het uniform te zien, zit er een piloot een aantal stoelen voor mij. Ook in de andere treinstellen zie ik een aantal hoofden. Ik hoor daarentegen niets behalve het geluid van de trein en ik besluit me maar eens lekker neer te geven. Op het station in Akkrum schrik ik op van een drietal jongens die lallend de trein binnenstapt. Ze roepen en zingen van alles in de daarvoor nog zo stille trein. De piloot zegt al gauw tegen de jongens dat ze hun fatsoen moeten houden en hun spraakvolume onmiddellijk moeten dimmen. Hij heeft helaas niet zoveel invloed op de jongens, maar in Heerenveen stappen ze alweer uit de trein. Een lichte alcoholgeur walmt nog na, maar de rust is wedergekeerd! De rest van de treinreis heb ik heerlijk kunnen doezelen… Eenmaal op Schiphol aangekomen kan ik direct inchecken. De grondstewardess vraagt of ik me ervan bewust ben dat het maximumgewicht van de koffer 20 kg mag zijn. Ik knik, terwijl ik me bedenk dat er op mijn vliegticket staat dat ik 23 kg bagage mee mag nemen. Mevrouw de stewardess, die trouwens erg chagrijnig kijkt, vraagt aan haar buurvrouw of Adria Airways moeilijk doet over een paar kilo extra. De buurvrouw zegt dat dat geen enkel probleem is en opgelucht laat ik mijn koffer achter. Ik eet nog even gauw mijn brood op en loop dan langs de douane. Nu moet ik nog ruim een uur wachten in de gate, maar ik vermaak me prima met het kijken naar mensen van allerlei nationaliteiten. Hier en daar hoor ik ook nog wat Fries. Het vliegtuig heeft geloof ik 76 stoelen, maar aan de lengte van het toestel kan ik dat niet zien. Wel is het smaller, omdat er in totaal vier stoelen naast elkaar staan met in het midden het gangpad. Naast mij zit een Sloveense man. Hij zegt dat hij in Hengelo werkt voor een bedrijf dat robots ontwerpt. De werkgelegenheid is, vooral op dat gebied, in Slovenië momenteel erg slecht. Vandaar dat hij nu al maanden heen en weer pendelt tussen Nederland en Slovenië. Hij is zo’n twee weken achtereen in Hengelo en gaat dan voor een week terug naar zijn vrouw en kindje. Hij vindt het geen ideale situatie, maar hij is wel blij dat hij werk heeft. Als ik vertel wat ik in Slovenië ga doen, reageert hij enthousiast en laat hij me een aantal mooie plaatsen zien op de kaart van het land. De man schrijft voor mij een aantal plaatsen op die niet toeristisch zijn, maar die hijzelf erg mooi vindt. Ik vind het leuk om een gesprekje gevoerd te hebben met een Sloveen en wie weet zie ik hem op de terugreis in het vliegtuig wel weer!

Het vliegveld van Ljubljana is vele malen kleiner dan Schiphol en binnen vijf minuten heb ik mijn koffer al te pakken. Vervolgens neem ik een shuttlebusje naar het centraal station in Ljubljana, dat circa 30 km verderop ligt. Hier koop ik een treinkaartje naar Maribor en helaas moet ik meer dan een uur wachten voordat de eerste trein daarnaartoe gaat. Het station van Ljubljana is een sobere plek, niet iets wat je van een hoofdstad zou verwachten. Het is ook lang zo groot niet als dat van Amsterdam en ik geloof dat de trein geen populair vervoermiddel is bij de Slovenen. Het is lekker weer, zo rond de 20° C, dus ik zit mijn tijd maar uit op een bankje. Als ik niet zoveel bagage bij me had, zou ik wel wat door Ljubljana kuieren maar daar heb ik nu geen zin in. De trein is luxe van binnen en het valt me op hoeveel natuur er is in Slovenië. Ik zie alleen maar bergen met eindeloze bossen. Zo nu en dan zie ik een boer lopen met een aantal koeien, erg leuk om te zien. Mijn ‘buddy’ (mentor) Tamara heeft me al een paar keer ge-sms’t hoever ik ben en als ik dan eindelijk op het station van Maribor aankom, zie ik een jonge meid met blond haar en piercings in het gezicht op me afkomen. Dat moet Tamara zijn! Ik herken haar direct van de foto op Facebook en eerlijk gezegd zijn er verder maar weinig mensen op het station dat het bijna onmogelijk zou zijn om elkaar mis te lopen. Het is even wennen om direct Engels tegen iemand te spreken, maar dat zal ik straks wel gewoon vinden. Tamara neemt een tas van mij over en ik loop met haar mee naar de auto van haar vader, die me naar mijn kamer zal brengen.

Mijn kamer is vlakbij de rivier de Drava en op circa 20 minuten loopafstand van het centrum. Ik had me voorbereid op een oud, iets vervallen gebouw en een zeer basic kamer. Dat valt me reuze mee, want mijn kamer bevindt zich in een prachtig, nieuw huis. Ik zit beneden en heb uitzicht op de tuin en in de verte een berg met een mooi kerkje op de top. De kamer ziet er schoon en compleet uit. De bank is tevens mijn bed, ik heb een mini keuken met twee kookplaten en een badkamer met douchecabine. De verhuurder is een drukke man en hij begint van alles te verschuiven in mijn kamer. Hij zegt in gebrekkig Engels dat ik er maar mijn eigen plekje van moet maken. De verhuurder woont in het huis hiernaast en als er iets is, kan ik altijd naar hem toegaan of hem bellen. Het komt allemaal niet zo precies wanneer ik de huur betaal. Tamara ziet een studentenfeestje op mijn kamer wel zitten en we spreken af dat we elkaar zondag weer zien. Verrukt sta ik alleen in mijn kamer; goh, dit is mijn huisje dan! Ik heb ondertussen wel dorst en trek in eten gekregen en als ik het huis uit loop om een supermarkt te zoeken, kom ik één van mijn buren tegen. Zijn naam is Sami en hij is Sloveens. Toevallig moet hij ook naar de supermarkt, dus ik kan mooi met hem meelopen. O ja, mijn buurman die ook aan de tuin grenst, komt uit Finland en hij is ook een student. Later op de avond, nadat ik nog even met het thuisfront heb geskypd, ga ik naar bed. Helaas heb ik geen deken en ook geen kussen. De verhuurder zei dat hij dat per e-mail had aangegeven, maar ik weet bijna wel zeker dat dat niet zo is. Nou ja, dan maar wat handdoeken in het kussensloop proppen en hopen dat een laken voldoende is. Dat blijkt niet zo te zijn, want om 2.00 uur ben ik nog steeds wakker en heb ik het hartstikke koud. Ik doe mijn dikste paar sokken en een joggingbroek aan en leg mijn jas over het laken heen. Dit is beter, maar ik weet wel dat ik morgen op zoek moet gaan naar een deken en kussen!

De volgende ochtend ga ik rond 11.30 uur de stad verkennen. Het is overal erg rustig en ik kan prima zonder jas lopen. Het valt me op dat er veel industrie is. Op een gegeven moment vind ik het station en de Faculty of Economics and Business. Van een klein gedeelte van de stad heb ik een plattegrond meegenomen en met behulp hiervan kom ik bij het hoofdgebouw van de University of Maribor. Dat is een statig gebouw midden in het centrum van de stad. Ik heb nu de belangrijkste plekken gevonden en bij een goedkope winkel koop ik onder andere een afwasborstel, afwasmiddel, een pannetje én een fleecedeken. Als ik de rivier weer oversteek, kom ik bij het overdekte winkelcentrum Europark. Ik neus wat rond en eet een hapje bij de McDonald’s. Daarna loop ik terug naar mijn kamer en ik denk dat ik ondertussen al een paar kilometers heb gelopen. Vanavond eet ik een zelfgemaakt prutje van gebakken aardappeltjes met mayonaise en een toetje na. Ik heb wel eens lekkerder en gezonder gegeten, maar ja dit hoort ook bij het studentenleven. Op de mail heb ik inmiddels het programma voor de Welcome Weeks ontvangen. Het ziet er als volgt uit:

Day Event Party
Monday 01.10 Welcome reception Welcome to Maribor Party
Tuesday 02.10 City tour and wine tasting Trafficlights Party
Wednesday 03.10 Students market Skisova trznica Party
Thursday 04.10 Adrenalin day Bowling
Friday 05.10 Erasmus Pets Pub Crawl
Saturday 06.10 Spa Session Billiard Party
Sunday 07.10 International dinner International dinner
Monday 08.10 Timber Raft Ride Chill Out Cocktail
Tuesday 09.10 City Rally Students Party
Wednesday 10.10 Sports Day The best responsible party ever
Thursday 11.10 University Library visit Movie night
Friday 12.10 sLOVEnia trip sLOVEnia trip
Saturday 13.10 sLOVEnia trip sLOVEnia trip
Sunday 14.10 sLOVEnia trip sLOVEnia trip

Dat beloven twee intensieve feestweken te worden! Ik ben benieuwd en heb er zin in!

Vandaag is het zondag en ik heb om 14.00 uur met Tamara afgesproken om ergens in de stad te gaan lunchen. We treffen elkaar bij de University of Maribor en we besluiten om bij een Mexicaans restaurantje te eten. Onderweg daar naartoe ziet Tamara een bekende, een Sloveense jongen. Hij zit bij een café met een groep Erasmus studenten uit Spanje en Polen. Als ik zeg dat ik uit Nederland kom, reageert hij enthousiast en vraagt hij mij of ik drugs heb meegenomen. Ik moet hem teleurstellen, maar ik vertel dat ik wel hagelslag bij me heb. Daar kan ik hem helaas niet blij mee maken en hij zegt dat ik dat wel mag houden. Vervolgens vraagt hij of Tamara en ik vanavond ook mee uitgaan en daar hebben we wel zin in! In het Mexicaanse restaurantje verbaas ik me over de grote hoeveelheid eten die ik voorgeschoteld krijg. Soep, twee rijkelijk gevulde wraps, een banaan en een flesje cola voor slechts € 6,80. Tamara betaalt met het studentencoupon-systeem en zij hoeft maar ongeveer € 3 te betalen! Na de lunch gaan we wandelen in het stadspark Mestni en Tamara vertelt me veel over haar leven in Maribor en haar toekomstplannen. Het volgende semester, dat in februari begint, wil zij haar Erasmus uitwisselingsprogramma namelijk in Denemarken doen. Ook wil ze in een Noord-Europees land gaan werken en wonen, omdat er in Slovenië niet veel werkgelegenheid is.

Tot zover mijn eerste belevenissen in Maribor. Als laatste wil ik nog graag even vermelden dat mijn huidige locatie op deze blog niet klopt. Vorige week heb ik per ongeluk op iets geklikt waardoor de locatie is gewijzigd naar Courthézon in Frankrijk. Ik snap niet hoe ik het er weer af kan halen, dus voor de duidelijkheid: ik ben in Slovenië en niet in Frankrijk!

Pozdrav,

Marianne