Welcome Weeks deel 1

Allereerst: bedankt voor alle reacties!:) Mijn huidige locatie op mijn weblog is automatisch veranderd in Maribor, dus dat is ook weer opgelost. Ik heb de eerste week zoveel nieuwe indrukken opgedaan en daarom heb ik er deze keer een weekoverzicht van gemaakt. Mijn excuses dat het verslag zo lang is, ik zal mijn best doen om het de volgende keer iets korter te houden.

Zondagavond 30 september:
Onderweg naar het meetingpoint met Tamara kom ik een aantal Turkse studenten tegen die een adres in Maribor niet kunnen vinden. Ik heb een kleine plattegrond bij me, maar de straat die ze zoeken staat er niet op. We wensen elkaar een fijne avond en de Turken gaan moedig verder zoeken. Om 22.00 uur tref ik Tamara bij de universiteit en we drinken samen een ‘green beer’. Hoewel de kleur van het bier anders is, vind ik de smaak vergelijkbaar met gewoon bier. Peter, de Sloveense student die we vanmiddag met een groep Erasmus studenten bij een café troffen, zien we ook nog even maar hij is ook zomaar weer vertrokken. Als de tent om 23.00 uur sluit, nemen Tamara en ik afscheid en voor het eerst loop ik in het donker terug naar mijn kamer. Het is erg rustig op straat en ik heb beslist geen onveilig gevoel.

Maandag 1 oktober:
Vandaag beginnen de Welcome Weeks officieel en zal ik veel meer andere Erasmus studenten ontmoeten. Het is warm, zonnig weer (23° C) en om 11.30 uur sta ik voor de University of Maribor. Er wordt gratis ijs uitgedeeld, dus de dag begint goed! Even later loop ik met een grote groep studenten mee naar de Faculty of Economics and Business. Ik praat met Duitse, Spaanse, Tsjechische en Franse studenten en het valt me op dat het gemakkelijk is om contact te maken. De Spanjaarden zijn overigens wel in de meerderheid, waardoor ik ook veel mensen Spaans hoor spreken. Als we eenmaal in een grote zaal zitten, worden we verwelkomd door de Erasmus coördinator en diverse docenten. Op een gegeven moment moet iedereen gaan staan, de rechterhand op zijn/haar hart leggen en de linkerhand omhoog houden. Één voor één spreken we tien zinnen na en het komt erop neer dat we beloven dat we braaf zullen zijn, de beste tijd van ons leven gaan beleven en dat we openstaan voor andere culturen. Na afloop begint er ineens iemand in traditionele kledij op een accordeon te spelen en de buddy’s (mentors) gaan spontaan dansen. In de hal van de faculteit kunnen we Sloveense taartjes proeven en een half uurtje later heb ik een bijeenkomst voor studenten van de Faculty of Economics and Business. De rector, een man in pak, heet ons welkom en na zijn praatje moet hij gelijk weer weg vanwege andere verplichtingen. De man heeft duidelijk een hogere status dan zijn collega’s. We krijgen allerlei informatieboekjes, tasjes en het lesrooster. Naast mij zit Ugur, één van de Turkse studenten die ik gisteravond op straat tegenkwam. Hij vertelt me dat ze het adres uiteindelijk toch nog hebben gevonden. Op het rooster zie ik dat ik woensdag al mijn eerste colleges heb en dat een aantal colleges samenvallen met activiteiten van de Welcome Weeks. De docente zegt dat het verstandig is om vooral de eerste week naar alle colleges te gaan. Ik denk dat ik dus niet alle activiteiten van de Welcome Weeks kan doen… In totaal zijn er 101 buitenlandse studenten die colleges op deze faculteit volgen en we stellen elkaar allemaal kort voor. Vóór mij zit Gerard en hij is de enige andere Nederlandse student. Hij zit ook op de NHL en het is ontspannend om weer even gewoon Nederlands te kunnen spreken.

Als ik op mijn kamer ben om alle informatieboekjes etc. te brengen, gaat de bel. Het is Primoz, de verhuurder, en hij zegt dat hij een fiets voor mij heeft geregeld! Ik ga naar buiten en in de kofferbak van zijn auto zit inderdaad een fiets. De lokale fietsenverhuurder wilde deze fiets weg doen, maar ik kan hem nog prima gebruiken en dus kan ik hem gratis krijgen. Primoz zal de banden oppompen en hier en daar wat kleine reparaties verrichten en dat kost me slechts € 6. Daarnaast zal ik nog een fietsslot kopen. Ik ben erg blij met de fiets, want het lopen ben ik al een beetje zat. Vandaag loop ik namelijk wel drie keer heen en weer naar het centrum en dat komt in totaal op zo’n 12 km uit. Gauw na de fiets te hebben bewonderd, loop ik opnieuw naar de universiteit om de presentatie van ESN (Erasmus Student Network) bij te wonen. Omdat er dit jaar zoveel Erasmus studenten zijn, is het helaas niet mogelijk dat alle studenten aan de activiteiten van de Welcome Weeks kunnen meedoen. Ik sta te ver achter in de rij en kan me dus niet opgeven voor de Welcome Weeks. Wel kan ik aan de meeste activiteiten meedoen als ik deze apart betaal. Een Duits meisje, Jessica, staat achter mij en we besluiten om ons wel op te geven voor de sLOVEnia Trip. Ook tijdens de sLOVEnia Trip heb ik een college, maar daar kan ik dus niet naartoe gaan. Terug naar mijn kamer loop ik samen met Jessica op en we gaan de komende weken samen enkele activiteiten ondernemen.

Om 22.00 uur ben ik klaar voor de Welcome Party en in de stad kom ik weer de Turkse studenten tegen. Het feestje wordt gehouden in de basement van een chic restaurant genaamd Rozmarin. Het is erg gezellig en ik heb er weer wat contacten bij!

Dinsdag 2 oktober:
Het feestje van gisteravond heeft tot gevolg dat ik pas om 10.30 uur wakker word. Nou ja, dat geeft niet want ik heb ik geen verplichtingen aan het begin van de dag. Vandaag koop ik een kussen en het is een paars exemplaar geworden. Slechts € 3,50! Nu zal ik vast lekker slapen. Even later gaat de bel en ik hoor een man van alles in het Sloveens brabbelen. Als ik de deur opendoe, staat er een man met een koffertje tegenover me. De beste man kan helaas geen Engels en voor zover ik het kan begrijpen is hij een fysiotherapeut . Hij zoekt vast iemand in dit huis, maar ik kan hem niet verder helpen. Hij vertrekt weer. Om 15.30 uur begint de City Tour en met een grote groep studenten volgen we de gids. Helaas kan ik er niet veel van verstaan, omdat andere geluiden overheersen en de gids niet zo hard spreekt. Eerlijk gezegd zijn er ook niet zoveel bezienswaardigheden. Terug in mijn kamer gaat opnieuw de bel en ditmaal is het Primoz met fietsnieuws. Mijn fiets is klaar en ik mag hem even testen. Het is een soort mountainbike en totaal anders dan mijn fiets thuis, maar hé, ik heb een fiets! Ik blijf nog een half uurtje praten met Primoz, zijn ouders en zijn zus. Ze wonen allemaal in het huis hiernaast en het zijn erg aardige mensen. Ik hoef niets voor de fiets te betalen en als er maar iets is, dan helpen ze mij direct. Jullie begrijpen dat ik erg blij met mijn buren ben! ’s Avonds ga ik samen met Jessica uit Duitsland naar de Trafficlightsparty in club KMŠ. Ik ben van plan om niet te laat terug te gaan, omdat ik morgenochtend om 8.00 uur al mijn eerste college heb. Het is echter al gauw 3.00 uur… Een teken dat het erg leuk was!

Woensdag 3 oktober:
De dag begint gehaast, want ik heb slechts twee uurtjes geslapen en me ook nog VERslapen. Gelukkig ben ik nog net op tijd op de faculteit voor het college van marketing research. Achteraf gezien had ik nog wel langer kunnen slapen, want om 8.30 uur is er nog steeds geen docent. Een groep van circa 25 studenten heeft keurig een half uur gewacht, maar daarna is het geduld op. Nog een beetje slaperig loop ik naar het winkelcentrum om een fietsslot te kopen. Om 11.30 uur heb ik mijn volgende college en daar ga ik fijn op de fiets naartoe. Gelukkig gaat dit college, business law, wel door alhoewel we na een half uur weer het lokaal uitlopen. De docente heeft ons een introductie gegeven over wat we van het vak kunnen verwachten en daarmee starten we volgende week. Dan maar even het terras op met een aantal Tsjechen en een Turk. Om 14.00 uur heb ik tenslotte mijn laatste college voor vandaag, business German niveau 1. Deze klas bestaat uit slechts tien studenten, waarvan ik de enige Erasmus student ben. De rest is Sloveens en ik voel me een beetje een apart gevalletje. Tijdens het college is de voertaal Duits en ik moet er erg aan wennen om het te verstaan en al helemaal om het zelf te spreken. De andere studenten hebben gemiddeld acht jaar Duits gehad op school en ik zo’n drie jaar. Ik vind het lastig om mezelf uit te drukken in het Duits en ik voel me voor het eerst duidelijk een minderheid. De PowerPointpresentatie is in het Sloveens en af en toe wordt dit ook in de les gesproken. Gelukkig houdt de docente rekening met mij en zij vertaalt het soms in het Engels. Dit vak wordt het hele jaar gegeven en pas aan het einde van het studiejaar, in juni, is de eindtoets. Ik kan het vak één semester volgen en daarom moet ik de toets al in januari/februari doen. Ik hoop dat het me gaat lukken!

Donderdag 4 oktober:
Het is een warme dag vandaag en ik moet nog wat papierenrompslomp regelen met Tamara. Nu heb ik een studentenkaart, toegang tot de bibliotheek, een Sloveense SIM kaart en kan ik gebruik maken van het studentencouponsysteem. Even later nuttig ik met Tamara mijn eerste maaltijd dat deels betaald wordt door de Sloveense overheid. Goed systeem! Ik hoef maar € 3,50 te betalen voor een groot glas drinken en een driegangenmenu dat ik nooit allemaal op kan. Het eten smaakt prima. ’s Avonds gaan we bowlen, maar de bowlingbanen werken helaas niet optimaal. Aan alle acht banen mankeert wel iets, dus we moeten zo nu en dan pauzeren zodat de kegels weer goed gezet kunnen worden. Daarna drinken we nog iets in een jazzcafé.

Vrijdag 5 oktober:
Vandaag staat er een college economie op het programma. We hebben een docent met humor en ook dit is alleen een introductie les; volgende week gaan we inhoudelijk aan de slag. Ik maak nu iedere dag gebruik van het studentencouponsysteem en dat betekent dat ik twee keer per dag in een restaurant kan eten voor 50% van de standaardprijs. Inmiddels heb ik al in heel wat talen ‘proost’, ‘smakelijk eten’ en ‘welterusten’ gezegd. ’s Avonds hebben we een kroegentocht en alcohol en plezier is er in overvloed!

Zaterdag 6 oktober:
Met een stuk of tien studenten hebben we op eigen initiatief een dagje hiking in de bergen georganiseerd. Het is flink zweten in de zon, maar we worden getrakteerd op een prachtig uitzicht op Maribor. Terug naar beneden is ook best pittig, omdat de druk op je knieën erg zwaar is. Vervolgens lopen we in Maribor nog circa een uur rond om een specifiek restaurant te zoeken, wat uiteindelijk gesloten blijkt te zijn. Om 16.00 uur hebben onze voeten het wel gehad en hebben we allemaal trek in eten en het maakt niet uit wat het is. De eerstvolgende tent die we tegenkomen, is een Turkse kebabzaak. Tevreden kauwen we even later op deze lekkernij.

Tot zover het nieuws uit Slovenië!