International Days en Ljubljana trip

Ter voorbereiding op de International Days oefenen we op maandagmiddag onze dans in het park. Het levert wel wat bekijks op; zes dansende studenten tussen de herfstbladeren zien de mensen niet iedere dag. Ach ja, even doorzetten en daarna maar gauw een biertje drinken.
De volgende dag is het dan zover. Om 8.15 uur beginnen we met het klaarzetten van hapjes en promotiemateriaal voor onze stand. De hal van de faculteit is versierd met allerlei papieren vlaggen, heel veel lekkernijen en een podium waarop de acts zullen plaatsvinden. Mijn Nederlandse collega-student is ook aanwezig en net als met het International Dinner hebben we Heineken bier, drop en brood met hagelslag meegenomen. Het ziet er allemaal erg gezellig uit en om 9.00 uur eten we al stukjes pizza en warme worstjes. Zoals we konden verwachten, arriveren er een aantal Sloveense media. Ook ik word geïnterviewd door een mevrouw van de landelijke Sloveense tv en ze vraagt me onder andere wat de culturele verschillen zijn tussen Slovenië en Nederland. Ik hoop dat ik de uitzending op internet kan zien, want ik ben benieuwd of ze het fragment uitzenden! Verder zijn de Sloveense radio en diverse fotografen aanwezig. Finland/Nederland is als vierde groep aan de beurt om onze act te showen en we zijn met zeven personen sterk. Sinds gisteren is er namelijk nog een Fin bijgekomen en hij danst alleen de Finse dans. We zijn allemaal volgens de dresscode gekleed: rood/wit/blauw, de kleuren van de Nederlandse en Finse (alleen dan zonder rood) vlag. Daarnaast gebruiken we aan het begin een eng masker voor het lied van Lordi (Hardrock Hallelujah). Het dansen gaat redelijk, hoewel Hakke Tone niet geheel volgens de maat gaat. Het publiek is echter enthousiast en daarna kunnen we ontspannend naar de andere optredens kijken. Ieder land gebruikt muziek en dans en sommigen doen er een stukje toneel bij. De eerste prijs is voor Tsjechië, dit land heeft een afwisselende act gemaakt van zowel moderne als traditionele muziek. Ook zit er de nodige humor in wat voor een zeer geslaagde performance zorgt. De tweede prijs is voor Frankrijk en ook dit land had een erg leuk optreden. Romantische stijldansen en muziek van de Moulin Rouge en Édith Piaf. Tenslotte krijgt Spanje de derde prijs en uiteraard zorgden de Spanjaarden voor een portie swingende, zonnige dansen. Helaas dus geen prijs voor Finland/Nederland, maar het plezier is er niet minder om. Na de prijsuitreiking kunnen we nog verder dansen op live Braziliaanse muziek. Daarna kunnen we naar huis om wat rust te nemen en ons klaar te maken voor de Latino Fever Party! Dit is een gezellige stapavond met een vleugje Latinsfeer.

Op vrijdagmiddag vertrekken Jessica en ik met de trein naar de hoofdstad Ljubljana. Als we zo’n drie kwartier onderweg zijn, stopt de trein opeens in de middle of nowhere. Er wordt iets in het Sloveens omgeroepen en de andere passagiers zuchten ergerlijk. Wij zijn de enige mensen die lachen, want we snappen er toch niets van. We blijven echter wel een half uur op deze plek staan en we vermoeden dat er een technisch probleem is. Ineens staat iedereen op en iemand zegt tegen ons in het Engels dat we de trein moeten verlaten. Op de tweede spoorlijn staat een andere trein klaar die ons verder zal brengen. Terwijl we in de nieuwe trein stappen, zien we dat de voorkant van de vorige trein onder de bloedspatten zit. Waarschijnlijk is er één of ander dier tegen de trein gebotst. Het ziet er in ieder geval niet zo smakelijk uit. Trein nummer twee blijkt station Zidani Most als eindbestemming te hebben en vanaf hier zijn we nog circa een uur van Ljubljana verwijderd. Nadat we in trein nummer drie een plekje hebben gevonden, blijkt dit de verkeerde trein te zijn. Rennend halen we gelukkig nog net op tijd de goede trein naar Ljubljana. Onze trip begint in ieder geval lekker avontuurlijk. Als we twee uren later dan gepland in Ljubljana aankomen, valt de regen met bakken uit de lucht. Het is donker en we weten dat ons hostel nog wel een half uur lopen is vanaf het centraal station. We besluiten een taxi te nemen en onderweg word ik verrast door een Nederlandstalig liedje op de radio. Ik ken het niet, maar het is echt een nummer voor in de plaatselijke kroeg. Grappig, dat had ik niet verwacht. Het hostel is klein, maar het ziet er keurig uit. Voor de eerste nacht krijgen we een driepersoonskamer en zaterdag zullen we deze voor een tweepersoonskamer ruilen. Nadat we bij een restaurantje in de buurt wat hebben gegeten, duiken we vroeg het bed in om de volgende dag met volle energie te kunnen starten.

Het ontbijt van zaterdagochtend is een ware suikershot: twee pannenkoeken met Nutella pasta en gevuld met jam en een beker warme chocolademelk. Lekker, maar wel zoet op de vroege ochtend. Zoals afgesproken gaan we na het ontbijt naar de receptie om onze kamer om te ruilen. De eigenaresse is er echter niet en we bespreken het met de ‘breakfast lady’. Deze mevrouw spreekt niet zo goed Engels, maar uiteindelijk begrijpt ze wat we bedoelen. Ze belt met de eigenaresse en vertelt ons even later dat de eigenaresse nog in bed ligt, maar dat we de sleutel wel aan haar kunnen geven. Goed, dat is geregeld. Optimistisch stappen we door de regen en ik ben Jessica erg dankbaar dat ze een paraplu heeft meegenomen. We lopen door het Tivoli park en bekijken daar een foto-expositie. Daarna bekijken we het centrum van Ljubljana met onder andere de beroemde Dragonbridge. Het valt ons op dat de hoofdstad meer bijzondere gebouwen heeft dan Maribor. Vlak boven de stad staat een groot kasteel en dit willen we uiteraard ook bezichtigen. Behalve een virtuele tour, een uitzichttoren en een bruidspaar dat elkaar in de regen kust, valt er niet zoveel te zien. Dan krijgen we telefoon van de eigenaresse van het hostel en ze vraagt me of het goed is als we vannacht in een appartement elders in Ljubljana slapen. Blijkbaar is het hostel vol en we gaan er maar mee akkoord. Het regent bijna onophoudelijk en onze sokken zijn al helemaal nat. We kiezen voor een pittige lunch bij een Mexicaans restaurant en lopen daarna een beetje verveeld door de stad. Het weer moedigt ons niet echt aan om nog uren door het centrum te lopen en halverwege de middag keren we terug naar het hostel. Hier staan onze tassen namelijk nog en de eigenaresse heeft aangeboden om ons naar het appartement te brengen. Als we haar treffen, vraagt ze ons direct of het ons niet bevalt in dit hostel. Jessica en ik kijken elkaar verbaasd aan en leggen uit dat we alleen maar onze kamer om moesten ruilen. De eigenaresse stompt zichzelf tegen het hoofd en mompelt iets van ‘o, dus dat zijn die andere drie meiden’. Blijkbaar haalt ze een aantal mensen door elkaar en we mogen de eigenaresse volgen naar onze tweepersoonskamer. We staan zo’n drie keer voor de verkeerde deur, maar uiteindelijk krijgen we dan toch een goede kamer. Waarschijnlijk heeft de eigenaresse vandaag niet haar beste dag. Een warme douche doet wonderen voor koude, natte voeten en zonder avondeten stappen we in bed. Het getik van de regen maakt slaperig…

Zondagochtend 28 oktober: het sneeuwt! De regen heeft plaatsgemaakt voor sneeuw, wat er toch een stuk gezelliger uitziet. Vandaag willen we naar het plaatsje Lipica gaan dat bekend staat om de witte Lipica-paarden. Vanmiddag wordt er voor de laatste keer dit jaar een show gegeven met de paarden en dat willen we graag zien.
Ergens in ons geheugen herinneren we ons dat de tijd een uur achteruit is gegaan vannacht, maar voor de zekerheid vragen we het de ‘breakfast lady’. Dit blijkt inderdaad zo te zijn, dus we kunnen lekker rustig aan doen. Als het zo’n 8.00 uur is, lopen we in de sneeuw naar het treinstation in de wijk Tivoli. Hier willen we om 9.00 uur de trein naar het centraal station nemen en omdat het nog wel een stukje lopen is, vertrekken we ruim op tijd. Achteraf gezien hadden we best later kunnen vertrekken, want we moeten nog een half uur wachten. Er is een klein afdakje waaronder we kunnen schuilen, maar helaas zijn onze schoenen en sokken nu alweer kletsnat. Het is koud en het sneeuwt nog volop. Als het half uur wachten er bijna op zit, wordt het ineens zwart voor mijn ogen en ik val bijna op de grond. Gelukkig houdt Jessica me net op tijd vast en als ik een paar minuten op mijn hurken zit, voel ik me iets beter. Ik weet van mezelf dat wanneer ik te lang sta en het warm is, ik gauw duizelig word. Nu weet ik dat het ook kan gebeuren als het koud is. Daarnaast hebben we vanmorgen geen ontbijt gehad en dat zorgt er wellicht voor dat ik nog sneller duizelig word. Als de trein er dan eindelijk is, blijkt dat we aan de verkeerde kant van het station staan. We halen het natuurlijk niet meer om naar de andere kant van het spoor te gaan en weg is de trein. De treinen rijden hier niet zo frequent als in Nederland en we beseffen dat we dan maar naar het centraal station moeten lopen. Het is niet zo’n aantrekkelijk vooruitzicht om minstens nog een half uur door de sneeuw te ploeteren, maar veel keus hebben we niet. Onder een tunneltje trek ik een warme pullover van Jessica aan en doe ik een haarband om. Na vijf minuten lopen hebben we het volgende obstakel: honderden hardlopers lopen vandaag een marathon die dwars door Ljubljana gaat. De stad is voor grote delen afgezet en we hebben geen idee wanneer we de massa hardlopers kunnen doorsnijden. Wel heb ik mijn diepe respect voor deze mensen, want het valt met deze weersomstandigheden echt niet mee om fanatiek te sporten. We wijzigen het plan: we gaan direct terug naar het hostel om daar een taxi te bellen die ons naar het centraal station kan brengen. We zijn ondertussen behoorlijk verkleumd en onze voeten zwemmen in de schoenen. We lopen al enorm achter op ons schema om naar Lipica te gaan en met het openbaar vervoer is het niet zo’n eenvoudige bestemming. Extra vertragingen zouden dus heel goed mogelijk zijn. De kans is groot dat we de paardenshow missen en ziek naar Maribor terugkeren. We besluiten om niet naar Lipica te gaan. Erg jammer van de paardenshow en de treintickets die we al hadden gekocht voor deze reis. Nou ja, het is niet anders. In het hostel moeten we nog een half uur wachten op de taxi, want deze heeft ook de nodige vertraging vanwege de marathon. Eenmaal op het station aangekomen, zien we dat de eerstvolgende trein naar Maribor over vijf minuten vertrekt. Zo snel als we kunnen, rennen we naar de trein. Deze halen we gelukkig en onderweg genieten we van de winterse landschappen. Ook zien we dat het water erg hoog staat en op veel plekken is het land ondergelopen. Bijna drie uren later arriveren we in Maribor en ik ben blij als ik in mijn kamer ben. Voor het gemak bel ik een pizzabezorger en om 15.30 uur heb ik dan eindelijk mijn ontbijt: pizza!