Belgrado!

Vrijdag 30 november:
Om 20.00 uur staan we op het busstation van Maribor klaar om te vertrekken naar de hoofdstad van Servië, Belgrado. Met ‘we’ bedoel ik drie Duitse meiden, een Belgische en ik. Geen Nederlands voor mij, want de Belgische spreekt Frans. We reizen met een rechtstreekse lijnbus, die tweemaal per week van Linz in Oostenrijk naar Belgrado heen en weer rijdt. De bus is redelijk vol en ik zit naast een Servische man, die vermoedelijk in Oostenrijk werkt en in het weekend naar huis gaat. Behalve ons Erasmus groepje hoor ik om mij heen alleen maar Slavische talen. Het duurt ongeveer een uur voordat we bij de grensovergang met Kroatië zijn en iedereen moet twee keer de bus verlaten. Eerst moeten we één voor één onze paspoorten en ID-kaarten aan de Sloveense politie laten zien en een kwartier later worden we opnieuw gecontroleerd door de Kroatische politie. Terug in de bus proberen we wat te slapen, maar dat valt helaas tegen.

Zaterdag 1 december:
Om circa 3.30 uur gaan de lichten in de bus aan en dat betekent dat we bij de volgende grensovergang zijn. Gelukkig kunnen alle passagiers blijven zitten, want er komt een Servische politieagente de bus in die alle persoonlijke documenten in ontvangst neemt en het na controle weer teruggeeft. Daarna rijden we door naar Belgrado, waar we in de vroege ochtend om 4.30 uur arriveren. Met twee taxi’s gaan we naar ons hostel in het centrum van de oude binnenstad. Er is een 24-uurs receptie, dus we kunnen direct inchecken. We worden hartelijk ontvangen en het hostel ziet er erg leuk uit. We kunnen nog niet in onze kamer, maar het is geen probleem dat we in de gemeenschappelijke kamer nog een paar uurtjes rust nemen. Deze kamer staat als een soort thuishuisje in de achtertuin van het hostel en het ziet er knus uit. De kachel wordt aangezet en we mogen thee, koffie en snoepjes uit de keuken pakken. We hangen wat om totdat het daglicht doorbreekt. Hoewel het regent, stappen we optimistisch met paraplu door de stad op zoek naar een bank of exchange office. We moeten de euro namelijk nog omwisselen voor de Servische dinar. Al gauw vinden we een bank waar we één of enkele eurobiljetten inruilen voor een stapel dinars. 1 euro is zo’n 113 dinar en zelfs voor hele kleine bedragen zoals € 0,09 (10 dinar), worden biljetten gebruikt. Als we door de stad wandelen, valt het ons op dat het een stuk armer is dan in Slovenië en dat het overal eigenlijk heel grijs is. De meeste gebouwen zien er sober en slecht onderhouden uit. We komen veel bedelende daklozen (ook kinderen) tegen en op straat proberen mensen, achter een kleedje waarop een aantal producten uitgestald zijn, iets te verkopen. Er rijden veel trams en bussen en de auto ergens parkeren doe je volgens de ‘Balkan style’: gewoon ergens in het midden van een straat. In restaurants en cafés is het toegestaan om te roken en hoewel we daar geen last van hebben, moet het toch even wennen. Het eten en drinken is prima en we hebben het idee dat alles een beetje meer en sterker is. De porties zijn groter, de chocolademelk is als een heerlijke pudding, de cocktails zijn sterker, de crêpes zijn zoeter, het vlees (ćevapčići is een typisch Balkangerecht) is kruidiger… Na het middageten nemen we een bus naar een ander gedeelte van Belgrado, waar we om 15.00 uur een boottocht over de rivieren de Sava en de Donau hebben gereserveerd. We zijn minstens twee uren van tevoren op de plek waar veel boten liggen met diverse functies. In een groot deel van de boten zijn nachtclubs gevestigd die vooral in de zomer erg populair zijn. Daarnaast zijn er veel restaurants en enkele hostels op het water. We weten niet precies waar onze rondvaartboot ligt en het is daarom niet verkeerd dat we hier zo vroeg zijn. Achter ons staat een enorm, vervallen gebouw genaamd Hotel Yugoslavia. Het is al jaren niet meer in gebruik, omdat het in 1999 gebombardeerd is door de NAVO. Daarvoor was het een zeer luxe hotel waar vele beroemdheden overnachtten. Terwijl we langs de boten paraderen, zoeken we naar een bar met de naam Cuba. Vlakbij deze bar zou namelijk de rondvaartboot moeten liggen. Onderweg vragen we mensen naar de locatie van de boot en er wordt ons verteld dat deze bar recentelijk een andere naam heeft gekregen: Kej. De lokale mensen spreken goed Engels en zijn erg behulpzaam. Pas na anderhalf uur lopen ontdekken we eindelijk de rondvaartboot. Als we tegen iemand op de boot zeggen dat we voor een boottocht komen, worden we teleurgesteld met de mededeling dat het seizoen al lang voorbij is. Volgend jaar zijn we van harte welkom. Hm, gek dat we wel konden reserveren en een ontvangstbevestiging via de mail hebben gekregen. Nou ja, we hebben niets betaald en in ieder geval voldoende beweging gehad. Aan het einde van de middag hebben we behoorlijk de put eruit en we besluiten terug te gaan naar het hostel. Daar kunnen we onze achtpersoonskamer in, die we delen met drie Italianen. Na een kort dutje gaan we nog ergens gezellig uit eten om vervolgens weer in bed te duiken. Belgrado schijnt één van de beste steden te zijn wat betreft het nachtleven, maar helaas zien wij daar dus niet zoveel van.

Zondag 2 december:
Het is vandaag koud, maar het regent gelukkig niet meer. We gaan naar het Kalemegdan park en een kasteel dat omringd is met oude kanonnen en oorlogstanks. Ook bezoeken we een aantal kerken, waaronder de grootste orthodoxe kerk ter wereld. De gelovigen in de kerk aanbidden de religieuze figuren door orthodoxe afbeeldingen te kussen. Van binnen zijn de kerken kleurrijk en behalve schilderingen, zijn er ook mozaïekafbeeldingen te zien. Één van de kerken biedt ons een veilig onderkomen als we een tijdje achtervolgd worden door een bedelende man. Hij blijft maar achter ons aanlopen en zodra we een kerk zien, gaan we gauw naar binnen toe. De man komt ons niet achterna en is verdwenen wanneer wij de kerk weer uitkomen. ’s Avonds eten we in een typisch Servisch restaurant inclusief livemuziek van straatmuzikanten die spontaan bij onze tafel muziek beginnen te spelen. We zijn een beetje overdonderd door het onverwachte optreden, maar het klinkt erg goed. We geven de muzikanten een ruime fooi en halen dan onze bagage op in het hostel. Vervolgens gaan we naar het busstation waar de bus om 21.00 uur vertrekt. Tijdens de terugreis moeten we drie keer de bus uit: bij de Servische grens zijn we verplicht om onze bagage te laten controleren en bij de Kroatische en Sloveense grensovergangen worden ieders paspoort en ID-kaart opnieuw gecontroleerd. Om 5.00 uur arriveren we in Maribor en een Sloveense kamergenoot van één van de Duitse meiden is zo vriendelijk om ons met de auto thuis te brengen. Daarvoor ben ik ze erg dankbaar, want het is koud en er ligt een beetje sneeuw. Eenmaal in mijn kamer aangekomen, ga ik nog maar even slapen. Ik kan terugkijken op een vermoeiend, maar ook een erg leuk weekend!